توضیحات
دیوان پروین اعتصامی، مجموعه‌ای از مثنویات، تمثیلات و مقطعات بزرگترین شاعر زن ایرانی در طول تاریخ ادبیات پارسی است.
اشعار پروین، شیوا، ساده و دلنشین است. مضمون‌های متنوع پروین مانند باغ پرگیاهی است که به راستی روح را نوازش می‌دهد. اخلاق و همه تعابیر و مفاهیم زیبا و عادلانه آن چون ستاره‌ای تابناک بر دیوان پروین می‌درخشد چنان که استاد بهار در مورد اشعار وی می‌فرمایند: پروین در قصاید خود پس از بیانات حکیمانه و عارفانه، روح انسان را به سوی سعی و عمل امید، حیات، اغتنام وقت، کسب کمال، همت، اقدام نیک بختی و فضیلت سوق می‌دهد.
او در قصایدش پیرو سبک متقدمین به ویژه ناصر خسرو است و اشعارش بیشتر شامل مضامین اخلاقی و عرفانی است. پروین موضوعات حکمتی و اخلاقی را با چنان زبان ساده و شیوایی بیان م یدارد که خواننده را از هر طبقه تحت تاثیر قرار می‌دهد. او در قدرت کلام و چیره دستی بر صنایع و آداب سخنوری هم پایه‌ی گویندگان نامدار قرار داشته و در این میان به مناظره توجه خاص دارد و این شیوه را که شیوه‌ی شاعران شمال و غرب ایران بود احیاء می‌نماید. پروین تحت تأثیر سعدی و حافظ بوده و اشعارش ترکیبی است از دو سبک خراسانی و سبک عراقی.
در بخشی از کتاب دیوان پروین اعتصامی می‌خوانیم:
گفت ماهی‌خوار با ماهى ز دور
که: چه می‌خواهى ازین دریاى شور
خردى و ضعف تو از رنج شناست
این نه راه زندگى، راه فناست
اندرین آب گل‌آلود، اى عجب
تا بکی سرگشته باشى روز و شب
وقت آن آمد که تدبیرى کنى
در سراى عمر تعمیرى کنى
ما بساط از فتنه ایمن کرده‌ایم
صد هزاران شمع، روشن کرده‌ایم
هی چگه ما را غم صیاد نیست
انده طوفان و سیل و باد نیست
گر بیائى در جوار ما دمى
بینى از اندیشه خالى عالمى
پروین (رخشنده) اعتصامی، مشهورترین شاعر زن ایرانی است. او که فرزند یوسف اعتصامی شاعر، مترجم، نماینده مردم تبریز و نوه اعتصام الملک، رئیس کل دارایی آذربایجان بود در ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ در تبریز متولد شد، از کودکی شروع به آموختن فارسی، انگلیسی و عربی کرد. پدر پروین که در شکل‌گیری و شکوفایی زندگی هنری او نقش فراوان داشت، او را نزد اساتید بزرگی همچون دهخدا و ملک الشعرای بهار می‌برد تا از آنها تعلیم شعر بگیرد.
پس از آن در مدرسه امریکایی «ایران کلیسا» ادامه تحصیل داد و معلم زبان آن مدرسه شد. پروین نخستین اشعارش را در هفت سالگی سرود و زیباترین سروده‌هایش مربوط به دوران نوجوانی او است. او که از ابتدا در محضر اساتید بزرگ و ازادی خواه زبان و ادب فارسی رشد کرده بود. اشعاری کوبنده و صریح و در حمایت مظلوم و نکوهش ظلم می‌سرود و زبان شعرهایش انتقادی، صریح و شیوا بود.
دیوان اشعار پروین بعد از ازدواج ناموفق او در ۲۸ سالگی به چاپ رسید. برخی از اشعارش نیز در مجله «بهار» و «امثال و حکم » چاپ می‌شد. پس از این که سعید نفیسی دیوان پروین را در روزنامه ایران معرفی کرد، او موفق به دریافت نشان علمی از وزارت معارف شد.
ناگفته نماند، دیوان پروین شامل همهٔ اشعار سروده شده توسط او نیست، زیرا او چند سال پیش از مرگش، قسمتی از اشعارش را که مطابق میلش نبود، سوزاند.
مضامین و معانی اشعار پروین، توصیف‌کننده دلبستگی عمیق او به پدر، استعداد و شوق فراوان به آموختن علم و دانش، روحیه ظلم ستیزی و مخالفت با ستم و ستمگران و حمایت و ابراز همدلی و همدردی با محرومان و ستم‌دیدگان است.
پروین در سال ۱۳۲۰ پیش از چاپ دومین نوبت از دیوان اشعارش، بر اثر بیماری حصبه در سن ۳۵ سالگی در تهران درگذشت و در حرم حضرت معصومه، در آرامگاه خانوادگی‌اش، به خاک سپرده شد. او پیش از مرگ به فکر شعر روی سنگ قبر خودش نیز بود:
اینکه خاک سیهش بالین است
اختر چرخ ادب پروین است
گر چه جز تلخی از ایام ندید
هر چه خواهی سخنش شیرین است
زادروز پروین اعتصامی،بیست و پنجم اسفندماه، به عنوان «روز بزرگداشت پروین» نام‌گذاری شده‌است.
1-معرفی کتاب دیوان پروین اعتصامی در یوتیوب
2- معرفی کتاب دیوان پروین اعتصامی در آپارات
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.