توضیحات
دیوان فخرالدین عراقی، شاعر و عارف برجستهٔ قرن هفتم هجری، یکی از آثار مهم در ادبیات عرفانی فارسی است که تلفیقی از شعر، سلوک عرفانی، و تجربه‌های شهودی را در قالب غزل، قصیده، ترجیع‌بند و رباعی ارائه می‌دهد. عراقی بیشتر با اثر معروفش «لمعات» شناخته می‌شود، اما دیوان اشعار او نیز گنجینه‌ای‌ست از مضامین عاشقانه، عرفانی و قلندری.
🧠 جایگاه عرفانی و ادبی دیوان
بر اساس پژوهش منتشرشده در نشریهٔ مطالعات عرفانی دانشگاه کاشان، حدود ۸۸٪ از غزلیات عراقی دارای ساختار روایی هستند که در آن‌ها تجربه‌های عرفانی، دیدار با معشوق رمزی، و گفت‌وگوهای نمادین با پیر و راهنما بازتاب یافته‌اند. این ویژگی باعث شده دیوان او، پس از عطار، از نظر غزل‌های روایی در جایگاه دوم قرار گیرد و حتی از مولانا و سنایی پیشی بگیرد.
✨ مضامین برجستهٔ دیوان
دیوان عراقی شامل پنج محور اصلی است:
- عرفان و اخلاق: عشق الهی، فنا، سیر و سلوک
- درخواست، آرزو و حسرت‌ها: تمنای وصال، نالهٔ فراق
- مدح و منقبت: ستایش پیامبر و اولیا
- گله و انتقاد: از روزگار، نفس، یا حتی معشوق
- خمریات و قلندریات: نمادهای شراب، میخانه، و رندی
عراقی در بیان این مضامین، بیشتر از زبان عاطفی و معنایی بهره می‌گیرد تا آرایه‌های بلاغی؛ اما در مواردی نیز از صنایع ادبی برای تأکید بر تجربه‌های شهودی استفاده می‌کند.
📘 نسخه‌های چاپی و دیجیتال
| ویژگی | توضیحات |
|---|---|
| شاعر | فخرالدین عراقی (۶۱۰–۶۸۸ هجری قمری) |
| نسخهٔ رایج | تصحیح بدیع‌الزمان فروزانفر / محمدرضا شفیعی کدکنی |
| ناشر | انتشارات طاقچه / میراث مکتوب / دانشگاه تهران |
| تعداد صفحات | حدود ۱۰۰ تا ۳۰۰ صفحه بسته به نسخه |
دیوان فخرالدین عراقی، فقط مجموعه‌ای از شعر نیست؛ روایت عاشقی‌ست که در آینهٔ واژه‌ها، خدا را جست‌وجو می‌کند. 🕊️📖
————————————————————————-
🔗 لینک‌های مفید کاریابی در اروپا
برای دیدن وبسایت، تلگرام و اینستاگرام کاریابی در اروپا ، روی دکمه‌ها کلیک کنید:
————————————————————————-