هستی و زمان

توضیحات

کتاب «هستی و زمان» (Sein und Zeit) شاهکار فلسفی مارتین هایدگر (Martin Heidegger) است که نخستین بار در سال ۱۹۲۷ منتشر شد و به‌عنوان یکی از مهم‌ترین آثار فلسفهٔ قرن بیستم شناخته می‌شود. این کتاب نقطهٔ عطفی در فلسفهٔ معاصر است و بسیاری از جریان‌های فکری بعدی مانند اگزیستانسیالیسم، هرمنوتیک مدرن، پدیدارشناسی متأخر، ساخت‌شکنی و حتی روانکاوی و نقد ادبی از آن تأثیر گرفته‌اند.

📘 مشخصات کتاب

🧠 دربارهٔ کتاب

هایدگر در این اثر به پرسشی می‌پردازد که از آغاز فلسفه همواره مطرح بوده اما به‌زعم او به فراموشی سپرده شده است: پرسش از معنای هستی.

• او برای پاسخ به این پرسش، تحلیل خود را از موجودی آغاز می‌کند که می‌تواند دربارهٔ هستی بیندیشد: انسان، که هایدگر آن را با واژهٔ «دازاین» (Dasein) می‌نامد.
• دازاین موجودی است که در جهان «افکنده» شده، با دیگران در ارتباط است، و همواره به سوی آینده و مرگ خود حرکت می‌کند.
• تحلیل اگزیستانسیال دازاین، به‌زعم هایدگر، راهی است برای رسیدن به فهم بنیادین‌تر از هستی.

✨ مضامین کلیدی

• زمان‌مندی (Temporality): هستی انسان همواره در پیوند با زمان فهمیده می‌شود.
• بودن-در-جهان (Being-in-the-World): انسان همیشه در جهانی معین، با دیگران و در بستر روابط اجتماعی و تاریخی وجود دارد.
• اصالت و ناأصالت: دازاین می‌تواند زندگی اصیل (با پذیرش مرگ و مسئولیت) یا ناأصیل (غرق در روزمرگی و «دیگران») داشته باشد.
• مرگ: مرگ نه صرفاً پایان زیست‌شناختی، بلکه امکان بنیادین و تعیین‌کنندهٔ وجود انسان است.

🎨 سبک نگارش

• زبان کتاب بسیار دشوار، فشرده و اصطلاح‌ساز است.
• هایدگر برای بیان مفاهیم تازه، واژگان جدید می‌سازد یا معنای تازه‌ای به واژه‌های آلمانی می‌دهد.
• به همین دلیل، «هستی و زمان» یکی از سخت‌ترین متون فلسفی قرن بیستم به شمار می‌رود.

📌 اهمیت و تأثیر

• این کتاب به‌عنوان بنیان اگزیستانسیالیسم فلسفی شناخته می‌شود.
• فیلسوفانی چون سارتر، مرلو-پونتی، گادامر، فوکو و دریدا به‌شدت از آن تأثیر گرفته‌اند.
• حتی در حوزه‌های غیر فلسفی مانند روانکاوی، الهیات، نقد ادبی و هنر نیز اثرگذار بوده است.